இறைவனைத்தான் கேட்கின்றேன்!

 

           
ஜூனோ எங்கள் வீட்டில் வளர்ந்த செல்ல நாய். நீங்கள் படத்தில்  லேப்டாப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்களே அது ஜுனோதான். (பின்னணியில் உள்ள கட்டில் மற்றும் அறை மட்டும் நான் சேர்த்தது) எங்கிருந்தோ வந்தாலும் மனதோடு தங்கி விட்டது.தொடக்கத்தில் ஜுனோவை வளர்ப்பதில் ஆர்வம் இல்லாவிட்டாலும் மெள்ள மெள்ள எங்கள் உள்ளத்தை கொள்ளை கொண்டு விட்டது. முந்தைய இரவு வரை நன்றாக இருந்த ஜூனோ அடுத்த நாள் இறந்து போகும் என்று கனவிலும் நினைக்கவில்லை. நாக்குநீலமாகி இறந்து போன ஜூனோவின் இறப்பில் ஒரு மர்மம் இருந்தது.அந்த மர்மம் ஏற்படுத்திய பாட்டைத்தான் செல்ல நாயின் இறப்பு ஒரு மாதம் பரபரப்பு என்ற தொடர் பதிவாக எழுதினேன்   . அந்தப் பதிவிற்கு கிடைத்த வரவேற்பே  நான் இரண்டரை ஆண்டுகளாக  தொடர்ந்து பதிவுகள் எழுதக் காரணமாக இருந்தது.

    ஜூனோ இவ்வுலகத்தை பிரிந்தும்  மூன்று ஆண்டுகள் ஆகி விட்டன. அது புதைக்கப் பட்ட இடத்தில் பல செடிகள் முளைத்து மடிந்து  போய் விட்டது.ஆனால் இன்றும் அதன் நினைவுகள் மனதில் செடிகளாய் முளைத்துக் கொண்டுதான் இருக்கின்றன. ஒரு நாளைக்கு ஒரு முறையாவது ஜுனோவைப் பற்றி பேசாமல் இருக்க முடிவதில்லை.

   ஜுனோவிற்காக ஒரு இரங்கல் கவிதை எழுதினேன். ஜூனோவின் குறும்புகள்  அதன் பக்கம் திரும்ப வைத்தது. அதன் விளையாட்டுக்கள் எங்களை வலைபோட்டு இழுத்தன. இந்தக் கவிதையை நான் முனைந்து  எழுதவில்லை ; புனைந்தும் எழுதவில்லை. உணர்வுகளில் நனைந்துதான் எழுதினேன்.

                          சாவெனும் வடிவம் கொண்டு 

                                சடுதியில்  காலன் வந்து  

                          தாவென   உந்தன் உயிரை 

                               தட்டியே பறித்துச் சென்றான் 

                          போவென அவனைச் சொல்ல 

                                பூமியில் யாரும் இல்லை      

                          ஓ வென அலறி நின்றோம்        

                                ஜூனோ உன் பிரிவால் நாங்கள்

                           மடிமேல் அமர்ந்துகொள்வாய் 

                                   மையமாய்  வந்து நிற்பாய் 

                           படிமேல் ஏறிச் செல்ல 

                                  பக்குவமாய் காலை வைப்பாய்

                           அடிமேல் அடிதான்  என்று 

                                  அழுத்திச் சொன்னால் போதும் 

                           படிதாண்டிச்  செல்ல நீயும் 

                                      பயந்தது போலே நிற்பாய் 

                           காகத்தைப் பாரத்தால் உடனே 

                                  கத்தி அதைத் துரத்திடுவாய் 

                           தேகத்தை விதம் விதமாய்

                                    வளைத்து நீ உறங்கிடுவாய் 

                           சோகத்தை விதைத்துவிட்டு 

                                 சொல்லாமல் கொள் ளாமல் 

                           மேகத்தில் உதித் தெழுந்த 

                                    மின்னலாய் ஏன் மறைந்தாய் ?

                           உரத்த குரலில் எங்கள் பேச்சு 

                                  சண்டையாய்த் தெரியும் உனக்கு 

                           சிரத்தை ஆட்டி ஆட்டி 

                                 தடுத்திட ஓடி வருவாய் 

                           பெருத்த  குரலைக் கொண்டு 

                                பேரொலியும் எழுப்பிடுவாய் 

                           வெறுத்த மனங்களையும் 

                                    வெற்றிகொள் வாயே ஜூனோ 

                           எம்பிக் குதித் திடுவாய் 

                                  எட்டி நீ பார்த்திடுவாய் 

                           கம்பிமேல் ஏறிச் செல்வாய்

                                  கண்டதை கடித் திடுவாய்

                           தும்பி பிடித்து வருவாய் 

                                  துணிகளை கிழித்து விடுவாய் 

                            நம்பித்தான் ஏமாந் தோமே

                                  நல்லபடி இருப்பாய் என

                            அழகிய பொம்மை போலே 

                                  அனைவரையும் கவர்ந் திழுப்பாய் 

                            பழகிய நண்பன் போலே 

                                   பக்கத்தில் படுத் திருப்பாய் 

                            மெழுகெனவே உருக வைப்பாய் 

                                     மென்மேலும் குறும்பு செய்வாய் 

                             அழுகையே நிற்க வில்லை 

                                     ஐயோ ! நான் என்ன சொல்ல 

                             இரவில் உறங்குமுன்னே 

                                    இல்லத்துள் தானே இருந்தாய்?

                             அரவம் தாக்கி உந்தன் 

                                    ஆருயிர் போன தென்ன?

                             அரவம் கேட்கவில்லை 

                                    அறியாமல் இருந்து விட்டோம் 

                             உருவம் குலை  யாமல் நீ

                                     உறங்குவது போல் கிடந்தாய்  

                             தென்பட்ட இடமெல்லாம்நீயே

                                    திரிந்தலைந்த  இடமன்றோ

                             கண்பட்டுப் போகு மென்று 

                                   கனவிலும் நினைக் கவில்லை 

                             மென்பட்டு மேனி இன்று 

                                     மண்மூடும் காட்சி கண்டு 

                              புண்பட்டுப் போனதம்மா நெஞ்சம் 

                                        புலம்பியதை நிறுத்தவில்லை

                              கூவி நான் அழைக் கின்றேன்

                                     குதித்து நீ வரு வாயா?

                              தாவிவந் தமர்ந்து மடியில் 

                                      கொஞ்சத்தான் சொல்வாயா?

                              ஆவி பிரித்தெடுத்து உன்னை 

                                       அழைத்துப் போனதந்த விதியா?

                              பாவி இறைவன் அவன் 

                                        பாதகம் செய்தது சரியா? 

                              கண்ணயர்ந்த பின்பு கூட 

                                     கனவினிலும் நீயே வந்தாய் 

                              மன்னுயிர்கள் கோடி இங்கு 

                                     மகிழ்வாய் வாழ்ந்திருக்க 

                              உன்னுயிர் வாழ்வதற்கா 

                                       உலகத்தில் இடம் இல்லை?

                              எண்ணியே நான் பார்க்கின்றேன் 

                                     இறைவனைத்தான் கேட்கின்றேன்  

*********************************************************************************** 

 உண்மை சம்பவம் 

செல்ல நாயின் இறப்பு! ஒரு மாதம் பரபரப்பு